Philippine Poverty Situationer

Infographic

NSTP - August 27, 2014

    Mga Reaksyon Ukol sa Tagapagsalita

        Reaksyon ni Reece

Sa event na pinamagatang "Philippine Poverty Situationer" ay tinalakay ang kalagayan ng kahirapan sa Pilipinas, kung nasa anong lebel ito, kung ano ang mga maaring maging solusyon para dito, at iba pang aspeto ng kahirapan.

Ang naging pambungad sa nasabing pagpupulong ay ang paglalahad na ang kahirapan sa Pilipinas ay hindi nangyari ng aksidente lamang, bagkus ay bahagi na ito ng kultura at may mga tao sa likod ng kaganapang ito. Kung titingnan ang kalagayan ng Pilipinas ngayon ay hindi maipagkakaila na tama o malaki ang posibilidad na ganoon nga ang sitwasyon, na malaki ang kontribyusyon ng pagpapasya ng bawat tao sa nagiging kalagayan ng buong sambayanan. Halimbawa na lamang ang mga pulitiko, na ayon sa speaker, ay pinapanatiling mahirap ang mga mahihirap upang walang umagaw sa kanilang posisyon. Sa pamamagitan ng pagbibigay ng tulong sa mga mahihirap upang kanilang isipin na tanging ang gobyerno lamang ang kanilang maaasahan at hindi na sila magsumikap para sa sarili. Sa ganitong pag-iisip na ibinibigay o ipinamumukha ng mga pulitiko sa mga mahihirap ay nililimitahan nila ang kakayahan ng mga mahihirap. 

Ang kahirapan daw ay ang kawalan ng mga pagkakataon at ng karapatang pumili. Ayon kay Ghandi, "Poverty is the worst form of violence." Sa sitwasyon ng mga maralita, wala silang kakayahan na pumili ng kung ano ang nais nila dahil wala silang sapat na pinagkukunan ng panggastos sa araw-araw. Nabanggit pa nga sa event ang tungkol sa "kaninbaw" o pinagsamang kanin at sabaw na kadalasang kinakain na mga mahihirap. Ito ay sa kadahilanang wala silang pagpipilian kundi iyon lamang at kahit mayroon silang pambili ay yun lang din ang naaabot ng kanilang pera. Sa kabila ng nababalitang pag-unlad ng ating bansa sa larangan ng ekonomiya ay hindi rin maitatanggi ang patuloy na pagdurusa ng mga mahihirap. Kaya naman kwinestyon kung tunay nga bang umuunlad ang ating bansa kung malaking bahagi pa din ng ating populasyon ay mga mahihirap. May pag-asa pa kaya na matanaw ng mga maralita ang kaginhawahan kung mismong ang mga pinuno ay nililigaw sila sa maling landas. Marahil ay hindi pa nga malakas ang pwersa ng mga taong naglalayon na makagpagdala ng pagbabago sa lipunan dahil talamak pa rin ang korapsyon sa ating gobyerno at nanatili pa ring naghihikahos ang ating sambayanan.

Ang suhestiyon ng speaker, o marahil ng karamihan sa atin, ay ang pagbuwag sa tinatawag na Social Pyramid. Sa pamamagitan nito ay magkakaroon ng pantay pantay na pagkakataon at pagtingin ang mga tao sa kapwa at sa kanilang sarili. Ngunit sa kasalukuyang nagaganap sa atin ay malabo ang mangyari ito. Ito ay dahil sa sariling bansa natin mismo ay nagkakaiba tayo sa kultura at paniniwala. Sabi nga nila, kailanman ay hindi maghahalo ang tubig at ang langis. Ipinapahiwatig lamang dito na kailanman ay hindi magtatagpo ang ating mga pananaw sa buhay at hindi maaaring magtagpo ang kultura ng mga mahihirap at mga nakaaangat sa buhay.

Isa pang maaaring solusyon sa kahirapan ay edukasyon. Ang walang kamatayang edukasyon na noon pa man ay isa nang malaking bahagi sa pagpaplano ng gobyerno para sa pagbabago at kaunlaran. Malaki ang maaaring maging implikasyon ng edukasyon sa tao, mahirap man o hindi. Dito ay naibabahagi sa kanila ang mga karunungan na maari nilang gamitin upang magkaroon ng hanapbuhay. Naipapamulat din dito ang tunay  na kalagayan ng ating lipunan at kung ano ang maaaring maging hakbang ubang maging parte ng pagbabago. Kung naibigay lang sana sa tamang mga kamay ang pondo ay matagal na umunlad ang ating bansa. Hindi naman sa nilalahat ngunit sadyang may tao lang talaga na inuuna ang sariling interes kaysa sa interes ng sambayanan. Mahirap man o mayaman ay alam ang importansya ng edukasyon kaya naman ganun na lamang ang pagsusumikap ng ating mga mag-aaral upang umunlad ang sarili at maging parte ng pag-unlad ng sambayanan.  

Pagkakaisa. Isa ito sa pinakamagandang kaparaanan upang umunlad. Kung ang lahat lang sana ang nagtutulungan at nagsusumikap tungo sa iisa at iisang layunin lamang ay hindi malabo na makamit ang kaginhawahan. Halimbawa na lamang ang pagkakaisa ng mga pilipino sa pagtuligsa sa administrasyong Marcos. Nagkabunga ang ito at natupad nila ang kanilang layunin. Sa paraang ito, hindi sinasabi na kailangang bawat galaw ay para sa bayan lamang. Ngunit ipinahihiwatig lamang na maging produktibo upang magkaroon ng parte sa pag-unlad ng bansa.

        Ayon naman kay Delwyn

Noong ika-27 ng Agosto, tinalakay sa amin ni Prof. ang isa sa mga pangunahing suliranin na kinakaharap ng ating bansa, Kahirapan. Tinalakay niya ang iba’t ibang ugat at mukha ng nasabing problema na nagmulat sa amin kung ano ba talagang klaseng sakit sa lipunan ang ating kinakaharap.

Ayon sa lektura, ang kahirapan ay hindi isang aksidente lamang kundi isang organisadong pangyayari sa ating lipunan. Mayroon itong iba-ibang uri at dimensyon na labis na nakakaapekto sa ating mga kababayan. Nabanggit din ang mga teorya na tumatalakay sa kahirapan na nagbibigay linaw sa atin kung anu-ano ba ang mga posibleng dahilan at mga maaring gawin upang malutas ang problemang ito. Inilatag din sa lekturang iyon ang maraming klase ng pag-uuri sa antas ng tao sa lipunan na siya namang nagpapakita sa atin kung anong sektor ng lipunan ang labis na naaapektuhan ng kahirapan at bilang panapos, inihain ng tagapagsalita ang mga posibleng solusyon na maaaring gawin natin base sa uri at kalagayan ng ating bansa.

Maaari nating sabihin na tunay ngang sinadya ang kahirapan dahil kung pagbabatayan natin ang kasaysayan, walang masasabing mahirap na Pilipino dahil napakasagana natin sa mga likas na yaman. Lahat ng mga pangunahing pangangailangan ay madali at mabilis lamang matatagpuan ngunit ng magsimula ang kolonyalisasyon, namulat tayo sa pamamaraan ng mga kanluranin lalo na ang pag-uuri nila sa mga tao batay sa kanilang lahi at taglay nilang yaman o kapangyarihan. Sa aming palagay, doon nag-ugat ang kahirapang dinadanas natin ngayon. Ang konsepto ng pagkakaroon ng nakatataas o makakapangyarihan at mga pangkaraniwan o mga napapasailalim ang kasalukuyang halimbawa ng pag-uuring iyon na masasabing dahilan ng tila walang katapusang daloy ng kahirapan. Mula sa mga ugat na iyon, marami nang naglabasang sanga na patuloy na nagpalaganap sa kahirapan tulad ng pananamantala ng mga makapangyarihan, pagkakasalungat ng adhikain ng mga namumuno at pinamumunuan, at tuluyang pagguho ng mga institusyon na lalong nagpapalubha sa kalagayan ng ating mga kababayan.

Sa aming palagay, lahat ng tao sa ating lipunan ay bahagi ng daloy na ito kaya hindi natin pwedeng sabihin na wala tayong kakayahang makatulong sa paglutas sa pambansang suliranin na ito. Kung nais nating mabago ang kasalukuyang lagay ng kahirapan sa ating bansa, kailangan nating lahat ng pagbabago. Marapat lamang na maging bukas ang ating mga isipan sa mga repormang dapat ipatupad hindi lamang sa ating pamahalaan kundi sa ating mga sarili dahil wala tayong maipapatupad na pagbabago kung maging sa sarili natin ay hindi natin ito maisagawa.

Nawa’y mapagtanto ng mga mayayaman o makapangyarihan na ang pagsasamantala sa nakakababa ay makakasama hindi lamang sa kanilang inaabuso kundi maging sa kanila din mismo dahil kung wala ang mga pinamumunuan nila, wala sila sa kinalalagyan nila ngayon. Para naman sa mga mahihirap, patuloy kayong magsikap at tiyak na makakaahon din kayo sa hukay ng kahirapan. Ang kawalan ng pag-asa ay hindi sapat na dahilan upang ipasa ninyo ang pasakit na inyong dinadanas sa mga susunod na henerasyon. At sa huli, tayong mga nasa “middle class” o mga petty bourgeois, tayo ang namamagitan sa mga sektor ng lipunan kaya lahat ng ating mga desisyon ay makakaapekto sa nakararami. Ang kapangyarihan upang makagawa ng malawakang pagbabago upang magwakas o mabawasan man lamang ang mga epekto ng suliraning ito ay nasa ating mga kamay. 

Hindi mahalaga kung sino ka o ano ang antas mo sa lipunan, ang mahalaga ay kung may natulong ka para sa kapakanan ng nakararami.

          And in Lloyd's opinion

In our NSTP meeting for the last week of August, we were able to listen to an anthropologist, the speaker for that day. He talked about poverty and its effect to our country. He lectured the various facts around poverty which we either do not know or pretended that we don’t know. As a matter of fact, his lecture found a way to enlighten me around the oblivious way, my way, of seeing my fellowmen suffer from inadequacy while I waste my time, energy and efforts on something that is not truly essential. He publicized in the very audience the melancholic truth that was hidden or perhaps ignored by some of us Filipinos. As we satisfy ourselves with our luxuries and work our lives for our own existence, the speaker himself devoted himself to working with our fellowmen that we consider under the possession of poverty. He studied the way they live, how they managed to keep up with their life despite the truth that their everyday is full of inadequacy to achieve a sufficient living. He studied their struggle and he struggled together with them. And with his desire to help them, he used the knowledge he learned from his observations to educate others that there are a lot of people to think of besides ourselves.

With the speaker’s lecture, I came to think of them. Those people whose lives are burdened by poverty. We don’t need to entirely help. All we need is to act altogether to make our country free from poverty. Poverty will not exist if everybody made their move in creating a great country that truly overthrows the idea of corruption and other crimes as well. It is about time for us to think, to work and to serve not just ourselves but others as well. It’s just serve and be served. Let’s make use of the mutual relationship our ecology built for us. 

Nung araw ring iyon ay binigyan kami ng isang arikulo para basahin. At si Anthony ay nagbigay ng aming reaksyon

Pangalan ng Artikulo: Kay Inday Bagasbas: Puso ng maralitang Tagalungsod
http://pinoyweekly.org/new/2014/02/si-ka-inday-at-ang-puso-ng-maralitang-tagalungsod/

Hindi na kami magugulat pa sa aming napag-alaman ukol sa pakikibaka at hinaing ni Ka Inday tungkol sa kabuluktutang ginagawa ng gobyerno. Ihinihatid niya ang mensahe na kung nasaan na ba ang matuwid na daang ipinangako ni Noynoy bago ito maluklok sa puwesto at sa kung nasaan ba ang katarungang maghahatid sa mga mararalitang Pilipino mula sa pang-aabusong ginagawa sa kanila ng mga gobyerno? Bilang mga Iskolar ng Bayan; mga estudyanteng ng estado, hindi na bago pa sa aming mga pandinig ang makarinig ng sari-saring hinaing ukol sa ating pamahalaan; sa kung paano ba nila pinapatakbo ang pamahalaan sa paraang sa tingin nila’y magkakaroon ng magandang epekto sa ekonomiya. Ngunit anong pag-unlad sa ekonomiya ang kanilang tinutukoy kung mapahanggang-ngayon ay nagkakandamatay ang mga mahihirap nang sa gayo’y may maihain lamang o di kaya’y may maipang-tawid gutom para sa isang araw?

Isang issue na binanggit sa pahayag ay tungkol sa pagpapademolis ng mga tirahan ng mga mahihirap. Totoo na magkakaroon ng magandang epekto kung mababawasan ang mga informal settlers sa bansa, ngunit kung ganito ang mangyayari, saan naman magsisipunta ang ilan nating mga kapwa Pilipino? Sa unang banda, sila’y sobrang nahihirapan sa buhay; walang disenteng trabaho, maraming anak at hindi nakatapos sa pag-aaral. Walang magawa ang gobyerno na solusyon ukol dito. Kung mayroon man, marahil sa sapat lamang sa kakaunting pursyento ng mga manggagawang Pilipino. Ang masama dito, nasasama ang kanilang mga kabuhayan sa paninirang ginagawa ng gobyerno na nagkakaroon ng malaking epekto sa kanilang araw-araw na pangkabuhayan; isa sa mga hinaing ni Ka Inday. 

Isang bagay na lubusang hindi naming matanggap ay kung paano isinasagawa ang pangdedemolisyon. Sabi ni Ka Inday, minsan ay ginagawa ito ng wala man lamang sinasabing babala kaya nama’y hindi nakakapaghanda ang mga naninirihan sa San Roque. Kung iisipin sa una, ito na ang pinakamalalang magagawa ng gobyerno sa mga tao, ngunit mas lalong hindi katanggap-tanggap ang pangyayaring walong beses na pagsunog sa kanilang lugar. Hindi biro ang masunugan ng isang beses, tiyak na lalong mas kalunos lunos pang iisipin ang walo. Maaaring nagkaroon lamang ng kapabayaang nangyari kaya nagkasunog ng ganito karami ngunit hindi na rin kami magugulat kung kagagawan nga ito ng gobyerno, dahil sinu-sino pa nga ba ang may makikitid na utak upang gawin ang mga bagay na ito.

Maraming tanong ang siyang bumabagabag sa aming mga isipan: Saan ba nilalaan ng pamahalaan ang pera ng bayan? Bakit kailangang pang magdusa ng mga mahihirap gaya nito? Bakit ang mga mahihirap pa ang siyang nagdurusa gayo’y hindi naman sila ang lumulustay sa kaban na pinagkayudan at pinag-alayan ng dugo’t pawis ng bayan?

Gayunpaman, nakakagalak ding isipin na nagkakaisa tayong mga Pilipino sa panahon na kailangan tayo magsasama-sama. Kahit anupamang hirap, may mga Pilipino pa rin na gaya ni Ka Inday, ay nagpapatuloy lang sa pagkayod. Trabaho lang ng trabaho nang sa gayo’y maiahon lamang ang mga anak sa buhay. Ika nga niya “Nauunawaan ko ang galit at poot sa puso ng mga maralitang tagalungsod, pero kailangang ibaling ito sa pusong nagtitiwala, nagmamahal, para sa tunay at ganap na pagbabago.  Mas mahalaga pa rin ang sama-sama nating pagkilos.” Sa huli, mas mananaig at laging mas mananaig pa rin ang liwanag sa isipan ng sangkatauhan.

-Mula sa Batang Hamogz Group